Хания Фархи - Мэхэббэт жыры

Тормос дигәндер ябулар,
Бир бир бизни юлга ачтык.
Затып калды, үтте гиздеп,
Өмәр юлын гөл-гөллашып.

Тинең белән минем яшлы,
Биз бер йортта җиргә туган.
Бер-без бул-бул бер-без кире,
Бер мохаббат йолтымында.

Урта-урта яндыл бирләп,
Иңем белән минем йөрәгем.

Олда әле күктә бизне,
Уртак язлар, уртак күзләр.

Көзләреннән дә соклы гөл,
Гөл гөл гөлдер ирек тинең белән нинем күңел.

Биз бер йортта җиргә туган,
Бер-без бул-бул бер-без кире.

Бер мохаббат йолтымында,
Урта-урта яндыл бирләп,
Иңем белән минем йөрәгем.

Йоллар үтә, йыллар үтә,
Башка була бизнең күңел.

Икбари бер күз итеп,
Икбари бер булыр истә,
Синең белән нинем күңел.

Биз бер йортта җиргә туган,
Бер-без бул-бул бер-без кире.

Бер мохаббат йолтымында,
Урта-урта яндыл бирләп,
Иңем белән минем йөрәгем.

Биз бер йортта җиргә туган,
Бер-без бул-бул бер-без кире.

Бер мохаббат йолтымында,
Урта-урта яндыл бирләп,
Иңем белән минем йөрәгем.

Бер мохаббат йолтымында,
Урта-урта яндыл бирләп,
Иңем белән минем йөрәгем.